bu satırları gözyaşları içinde yazıyorum

Hayatın ne kadar kısa olduğunu bir kez daha anladım şu hastane odasında, bir süre anladığım kadarıyla yazamayacağım ve kafamı ancak sevdiğim blogları okuyarak bacağımdan uzak tutabileceğim canlarım benim! Öyle çok sevenim var mış ki ve ben ne kadar salak bir adammışım bunu bilmeden ankara'larda yaşayıp durmuşum. Börek getiren makbule'ye ve yaprak sarmasının iyi bir roman kadar ruha iyi geldiğini bir kez daha derinlemesine hissettiren tolga'nın annesi şükran teyzeye gözyaşları içinde teşekkür ediyorum. varolun!

amma acıkmışım ulan, bu genel anestezi var ya!